Jest to sakrament udzielany choremu w trudnej sytuacji życiowej (chorobie) jako umocnienie w dźwiganiu ciężaru cierpienia.

Ten sakrament może być udzielany wiele razy w ciągu życia. Nie jest to sakrament tylko „ostatniego namaszczenia” tzw. wiatyk.

Jeżeli chory pragnie przyjąć ten sakrament (lub rodzina uzna, że jest taka potrzeba) należy to zgłosić w kancelarii, na furcie Domu Zakonnego, telefonicznie lub w zakrystii.

Nie należy czekać na „ostatni” moment, gdyż może być za późno. Jest to sakrament dla żywych i dlatego, gdy ktoś już zmarł, kapłan nie udziela tego sakramentu.