Zgromadzenie
Zgromadzenie Salezjańskie czyli Towarzystwo św. Franciszka Salezego zostało założone przez św. Jana Bosko w drugiej połowie XIX w. w Turynie.
Ksiądz Bosko, duszpasterz i opiekun, ojciec i nauczyciel opuszczonej, pozbawionej środków do życia turyńskiej młodzieży wielokrotne był zachęcany do zapewnienia przyszłości założonym przez siebie oratoriom poprzez powołanie do życia zgromadzenia zakonnego.
Zachęty płynęły nie tylko ze strony kościelnych hierarchów, ale także od ówczesnego rządu, który pomimo przeciwnej Kościołowi orientacji politycznej widział potrzebę kontynuowania dzieła wychowania zapoczątkowanego przez „kapelana włóczęgów”.
Powstanie
Św. Jan Bosko korzystając z poparcia papieża Piusa IX oraz z praktycznych wskazówek ówczesnego ministra Ratazziego, pomimo obowiązującego prawa kasaty zakonów, 13 kwietnia 1874 roku doprowadził do zatwierdzenia reguł Zgromadzenia Salezjańskiego przez Stolicę Apostolską. Od pierwszych lat istnienia dzieło turyńskiego świętego cechowało ogromny dynamizm rozwoju.
W roku 1888 (rok śmierci ks. Bosko) jego zgromadzenie liczyło 774 członków i 57 wspólnot zakonnych w dziewięciu państwach Europy i Ameryki. Salezjanie – jako kapłani, bądź jako bracia zakonni (koadiutorzy), kontynuują dzieło swojego założyciela urzeczywistniając tajemnicę zbawienia przede wszystkim w życiu młodzieży.
Charyzmat
Charyzmat salezjański urzeczywistnia się w różnych formach pracy i zaangażowania duszpasterskiego: na polu wychowania, misji, ewangelizacji poprzez środki społecznego przekazu oraz prowadzenie różnych ośrodków duszpasterskich szczególnie w środowiskach ubogich.
Zgromadzenie wychowawców. Głównym posłannictwem zgromadzenia jest jednak wychowanie młodzieży. Ksiądz Bosko określił metodę wychowawczą przez siebie wypracowaną jako system prewencyjny, bądź zapobiegawczy. Metoda ta stanowi owoc syntezy geniuszu wychowawczego ks. Bosko, osiągnięć nauk pedagogicznych i inspiracji płynących z Ewangelii oraz tradycji chrześcijańskiej.
System prewencyjny
System prewencyjny opiera się na trzech filarach:
- dobroci
- rozumie
- religii
Dobroć okazywana wychowankowi stanowi podstawowy „budulec” relacji przyjaźni i zaufania. Księdzu Bosko zależało, aby wychowanek sam potrafił odkrywać w wychowawcy postawę miłości i ofiarowane mu dobro.
Do osiągnięcia tego celu potrzeba było odwoływania się do rozumu wychowanka poprzez cierpliwe wyjaśnianie i uzasadnianie wydawanych poleceń. Zasada rozumności dotyczyła również kompetencji wychowawcy jako świadomego „reżysera” akcji wychowania.
W religii ks. Bosko znalazł źródło motywacji do stawiania sobie wymagań i robienia postępów w pracy nad swoją osobowością.
Celem wychowania było dla św. Jana Bosko zbawienie młodzieży rozumiane w perspektywie jej egzystencjalnej sytuacji: „Chcę byście byli dobrymi chrześcijanami i uczciwymi obywatelami”, „pragnę byście byli szczęśliwi tutaj na ziemi i w przyszłości w niebie”.
Warunkiem skuteczności metody prewencyjnej jest tzw. asystencja czyli stała obecność wychowawcy wśród wychowanków i pełen serdeczności bezpośredni kontakt z nimi.